Ik moet morgen met mijn moeder naar een trouwerij (nichtje) en ik vond gisteren na uren sjouwen door de stad een waanzinnig cadeau: een voodookeukenmessenset.
Klaar. Helemaal goed. Dacht ik.

Liet ik het vandaag aan mijn moeder zien, kreeg ze de stuipen.
?Daarmee kunnen we absoluut niet aankomen. Ga maar iets nieuws kopen.?

Ja, dag, maandagmorgen, iets leuks kopen. Een pot sjem uit de supermarkt?

Ik blijf die messenset te gek cool vet het einde en noem maar op vinden. En ik zie de lach op mijn nichtjes mooie gezicht al voor me. O, ze is zo leuk als ze lacht.

Maar mijn moeder ziet ons in de felicitatierij staan en de verbijsterde hoofden van de ouders van bruid en bruidegom als uit het papier mijn voodooset tevoorschijn knalt.

Maar ik verdom het. Ik geef die set.
Mijn nichtje is prachtig mooi en heeft veel gevoel voor humor. Het is altijd lachen geblazen als ik haar zie.
Waarom we lachen? Om hele kleine dingen. Niet uit te leggen. We zitten in de kring op een verjaardag en een tante zegt ?o, wat een heerlijke roomsoes?, ik noem nu maar iets stoms, dan is voor ons de manier waarop die tante het zegt genoeg. We kijken elkaar aan en de lach is daar. Kan tien minuten duren. Heb je met heel weinig mensen.

Of haar vriend dat met haar heeft, betwijfel ik zeer. Zo?n gast die altijd in trouwkostuum gekleed gaat: een streepjespak, een streepjesoverhemd en een streepjesdas. Geen lachje ooit gezien.

Ik hoop dat als hij haar niet goed behandelt, zij hem met mijn messenset overhoop steekt.
Geintje! Maar ik weet zeker dat zij de hint begrijpt.

Driek de Gadgetfreak