Het raakte aan op de laatste dag van de werkweek, dus het was allemaal nog pril toen de vakantie begon.

Pril maar hevig. Want ze had een vakantiebaantje als winkeljuffrouw in een kantoorbenodigdhedenwinkel aangenomen en je fietste als een bezetene ?s avonds na het eten naar de hoek van de Vlierboomstraat om haar op te wachten en dan stond je nog wel een half uur op haar portiek te praten voor ze binnen werd geroepen.
Je zoende haar. ?Tot morgen hè.?

Het praten op het portiek ging langer duren en het zoenen ook. Ze moest wel twee, drie keer worden geroepen.

En toen ging ze met de familie van een vriendinnetje mee op vakantie naar Frankrijk. Kamperen.
Je hield je groot. ?Heb het fijn!?

En je wachtte. Je zou het liefst de hele dag op een stoel in de vestibule willen zitten, met je ogen op de brievenbus gericht.

Na een week kwam een kaart.

Fantastisch!!!

Eén woord maar. Wat moest je ermee?
Je suste jezelf.
Ze mag het toch wel fijn hebben? Zonder jou?
Nee, eigenlijk niet.