In 1889 debuteerde de 25-jarige Herman Gorter met het 4400 regels tellende gedicht Mei; hij had er jaren in stilte aan gewerkt.
De eerste regel werd een gezegde:

Een nieuwe lente en een nieuw geluid

Kennen we het vervolg?

Een nieuwe lente en een nieuw geluid:
Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,
Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht,
In een oud stadje, langs de watergracht --
In huis was 't donker, maar de stille straat
Vergaarde schemer, aan de lucht blonk laat
Nog licht, er viel een gouden blanke schijn
Over de gevels van mijn raamkozijn.
Dan blies een jongen als een orgelpijp,
De klanken schudden in de lucht zoo rijp
Als jonge kersen, wen een lentewind
In 't boschje opgaat en zijn reis begint.
Hij dwaald' over de bruggen, op den wal
Van 't water, langzaam gaande, overal
Als 'n jonge vogel fluitend, onbewust
Van eigen blijheid om de avondrust.
En menig moe man, die zijn avondmaal
Nam, luisterde, als naar een oud verhaal,
Glimlachend, en een hand die 't venster sloot,
Talmde een pooze wijl de jongen floot.

Men veronderstelt dat Gorter met ?een oud stadje, langs de watergracht? de herinnering aan het Friese Balk voor ogen had; hij logeerde er vaak bij zijn grootvader, remonstrants predikant.

In bovenstaand fragment is het vernieuwende, experimentele taalgebruik van de latere Gorter al te herkennen:

De klanken schudden in de lucht zoo rijp
Als jonge kersen

Je moet maar durven!

Ik neem me voor deze maand het gehele gedicht te herlezen.
Mocht u zin hebben mee te doen en u hebt het boek niet voorhanden:
dankzij het onvolprezen Laurens Janszoon Coster Project staat Mei integraal op Internet.