Meneer Foppe las in zijn krant dat filmregisseur Theo van Gogh politiebewaking had gekregen, terwijl hij ?niet was bedreigd en niet om de bewaking had gevraagd?.

?Jeetje, dat zou ik ook wel willen?, dacht meneer Foppe, terwijl hij van zijn krant uit het raam keek en beneden, bij de ingang van het flatgebouw, twee hem onbekende mannen in een auto zag stappen die wel heel erg hard wegreed.

Dat je dan tegen de twee politiemannen die in het halletje voor zijn deur de wacht hielden, zou kunnen zeggen: ?Ach, wilt u de rode auto met kenteken zus en me zo even natrekken??

Of dat meneer Foppe niet meer middenin de nacht wakker hoefde te worden, omdat hij dacht het gebonk te horen waarmee inbrekers een lange ladder tegen het voorkamerraam van de flat plaatsten, maar zich nog eens lekker kon omdraaien, omdat hij zich ineens weer herinnerde dat de twee politiemannen op stretchers in de huiskamer sliepen.

Maar ja, om zo zorgenvrij te kunnen leven, met ongevraagde bewaking onder handbereik, moest je voldoen aan twee voorwaarden: een bekende naam hebben en in het openbaar iets gevaarlijks hebben gezegd.

Toen meneer Foppe aan die twee eisen dacht, begon hij te trillen van de zenuwen, waardoor het kopje koffie dat hij net naar zijn mond wilde brengen een ongevraagd voetenbad kreeg.