Weken had ik er op gestudeerd, onder leiding van mijn pianojuf, voordat ik het soms foutloos achterelkaar kon spelen. Mijn eerste stuk heette Le Petit Carnaval, het allereenvoudigste walsje voor de kleine beginner.

Het grote moment was aangebroken waarop ik het stuk in het openbaar zou spelen, niet op een leerlingenavond van de pianojuf, maar voor het kleinst denkbare publiek: mijn vader en moeder.

Ik besloot de muziek vooraf te laten gaan door een inleiding. Met de hanenpoten van een negenjarige schreef ik een kort verhaal.

Op een avond, na het eten en de afwas, plaatste ik mijn vader en moeder achter de huiskamertafel, ging naast de piano staan en droeg mijn verhaal voor:

• Het was verleden week dinsdag en ik wilde mijn vriendtje ophalen om te vragen of hij mee ging voetballen. Ik belde aan en hij doet gewoon open (ik bedoel niet ongewoon). En ik vraag hem of hij mee komt voetballen. Toen zegt hij: nee, zo zegt hij, ik luister naar de radio daar is zo?n leuk stuk van Lepetitcarnaval. O, zeg ik en trek de deur achter me dicht. Nu daar is niets ongewoons aan vindt u wel? Toen zeg ik tegen men Moeder: zeg heeft u niets voor mij te doen? Want ik verveel me zo ziet u.

Nu zegt mijn moeder: natuurlijk is er wat te doen. Hier heb je een pakje en breng dat even op je fiets naar je tante in de vlierboomstraat 116. Ik pedelde op mijn dooie gemak (ik bedoel in een reuze vaart) naar de vlierboomstraat 116. Toen ik daar was merkte mijn scherp oog hm een briefje op de deur waar op stond het volgende:

VERTROKKEN NAAR
SPANJE OM ONS GE-
LIEFDE LIED Lepetitcar-
naval TE HOOREN.

hm, denk ik dat komt me niet zo erg onbekend voor. Ik ga op mijn fiets weer naar huis. Nu was het maandag. En ik ga (zoals gewoonlijk) met de beste stemming naar pianoles. Toen ik alles afgepingeld had. Toen zegt mijn pianolerares: O, ja da?s waar ook ik heb een nieuw walsboek voor je. Ja, nu moet men niet denken dat het een boek is van Ttjingelbel, tjgingelbel dat in geen geval. Maar dat boek heet streabog. En ik sla ik het boek open en...... mijn verbazing kende geen grenzen toen er met koeienletters was gedrukt: Lepetitcarnaval dus kan ik u nu dit fraaie stuk tengehore brengen. En nu nog wat. Misschien denkt men: Ha, ha dat kan ik ook die heeft alles uit een boek gehaald. Maar nee, geachte toehoorders: Dit heb ik echt (in mijn hoofd) beleeft.

af om het te spelen -

Daarna nam ik achter de piano plaats. Of ik het walsje foutloos heb gespeeld, kan ik me niet herinneren. Mijn vader en moeder vonden het in ieder geval prachtig mooi.