?Mijn vriend en ik - jaarlijks maakten we in de vakantie een kampeertocht op de fiets en van die tochten herinner ik me alleen, dat een van ons binnen een uur een lekke band kreeg.

Geen punt - de tasjes met de doosjes met plakspullen hingen onder onze zadels paraat.
Bagage aftuigen, fiets op z?n kop zetten, met de bandenwippers de buitenband over de velg trekken, de binnenband tevoorschijn peuteren... fluitje van een cent, we neurieden er vrolijke kampeerliedjes bij ('Pak al je zorgen in je plunjezak en fluit, fluit, fluit...').

Maar dan deed zich het grote bandenplakprobleem voor:
hoe vind je het gaatje?

Wij reden de banden altijd lek op de kleinst denkbare, met het blote oog niet waarneembare steentjes of glasscherfjes.
Dus dan pompte je de binnenband op en je liet hier en daar een klodder spuug op de band vallen, in de hoop dat er blaasjes op het gaatje bolden.
Of je onderzocht met je lippen langs de gehele band of er ergens een koud luchtstroompje ontsnapte.

We komen er rond voor uit: op die manieren vonden wij nooit het gaatje.

Er restte nog één gegarandeerd succesvolle methode: de opgepompte band onder water houden.
O, die fijne spiraal van luchtbubbeltjes, als het piepkleine gaatje zich prijs moest geven...

?Ga jij even op een teiltje water uit? Ik blijf op de fietsen passen.?

De dichtstbijzijnde boerderij lag vier kilometer verderop en op je verzoek om een teiltje water dreigde de boer zijn waakhond los te laten.

Twee boerderijen en zeven kilometer verder was een boerin zo aardig een varkensvoederbak te leen te geven met een bodempje water erin, waar weinig van over was als je de fietsen na twee uur eindelijk had teruggevonden. Het begon dan al aardig te donkeren.

Het kwam er in feite op neer, dat we de tent altijd opzetten op het punt in de route waar we ons eerste gaatje kregen en dat we de volgende dag samen, naast de fietsen, naar huis terugliepen.
Want als ík het gaatje had, was mijn vriend solidair en liep ook.?