Vanmorgen toch maar weer eens geprobeerd geld te pinnen.
In het kantoor van mijn bank kijkt men of men water ziet branden als je om wat geld komt vragen. Je eigen geld!

Nooit pinnen bij je eigen bank. Ze (de criminelen) gaan er dan vanuit dat je daar vaker komt en met hun apparatuur kunnen ze zien hoeveel op je rekening staat. Als ze hebben geconstateerd dat je bijvoorbeeld honderd euro hebt gepind, weten ze: o, die komt over twee dagen terug. En staan ze je op te wachten!

Is mij nooit gebeurd, toch heb ik er vaak aan gedacht: dat je op het moment dat het luikje opengaat en jouw geld naar buiten wordt geschoven, op je nek wordt gesprongen.
Daarom pin ik ook altijd voor slechts tien euro bij een en dezelfde automaat. Heb ik honderd euro nodig, moet ik dus langs tien automaten.

Geld halen wordt zo a hell of a job, want mijn gemeente heeft slechts zeven openbare automaten. Die steeds vaker gekraakt zijn.
Vanmorgen stonden zes mensen in de rij voor de automaat op de Leerderweg.

Toen ik eindelijk aan de beurt was, zag ik ?m in een oogopslag.
?O, sukkels!,? dacht ik, 'hebben jullie nou nog niet genoeg informatie binnengekregen? Er zijn nu zoveel reportages op tv over geweest, je zou denken dat iedereen het wist!?

Toegegeven, het was geraffineerd gedaan. Iemand had tijdens het intikken van z?n pincode een kauwgompje achteloos naast het toetsenbord gelegd en was het zogenaamd vergeten terug in zijn mond te stoppen.

Maar de positie van de spum - pal naast de getallen - was te obvious. Een supermini-kauwgomvideocamera zou een haarscherp filmpje kunnen draaien van jouw pinhandelingen. En het nog versturen ook, want een zender past tegenwoordig in een speldenknop.

Ik maakte dat ik wegkwam en ging kijken of bij de automaat voor het AH-filiaal in de Rabarberstraat de kust veilig was.

Even had ik ze niet in de gaten. Toen viel mijn oog op de (te) achteloos weggeworpen sigarettenpeuken op de grond.

Omdat ik weet dat er met de modernste apparatuur kan worden gezonden binnen een afstand van vijfhonderd meter, bekeek ik de peuken nauwkeurig en raakte voor honderd procent overtuigd.

De achterste peuk bevatte zo te zien een high-densitycamera en de voorste een digitale recorder met een opslagcapaciteit van zeker 500 GB!

Snel maakte ik me uit de voeten, voordat de peukscanner de magneetstrip van mijn pasje in de binnenzak van mijn kogelvrije windjack had kunnen inlezen.