Bieslog - Inburgeren
  Klik op de hut voor bezichtiging


  webcam in redactielokaal (werkt niet meer)

 Hoofdredacteur Wim de Bie leest alle reacties - redactie@bieslog.nl

Url = verwijzing naar andere site

beluister = hoorspel, reportage, geluidsact

Video = filmpjes

= bijlagen
De foto's zijn vergrootbaar tot de originele afmetingen.








dinsdag 26 maart 2002 12:07  verstuur

Inburgeren



Mag ik u het volgende ?waar gebeurde? verhaal vertellen?

Op een avond, een jaar of vijf geleden, werd er aangebeld en voor de deur stond de man die ik alleen kende van groeten. Een oudere Marokkaan, wit baardje, lang gewaad, muts op, die mij, als ik hem in het dorp tegenkwam, altijd lachend groette. Zou hij me wel eens op tv hebben gezien? Hoe wist hij waar ik woonde?

?Kun jij helpen??, vroeg de man. Volgde een in gebroken Nederlands verteld treurig verhaal, waaruit bleek dat de zuster van zijn vrouw tijdens een bevalling was overleden. Of ik zo goed wilde zijn hem en zijn vrouw per auto naar de familie van de overledene te brengen.

Ik zegde toe hen de volgende dag te zullen brengen. Waar moesten we heen?
Dat wist de man niet. ?Ergens in België?, was het enige dat ik te weten kwam.
?Maar hebt u dan geen adres??, vroeg ik bezorgd.
?Adres hier?, zei de man, op zijn hoofd tikkend.

De volgende ochtend gingen we op weg. De vrouw achterin, de man naast mij.
Naar België, zonder adres?
Uit het tamelijk moeizame gesprek dat we voerden begreep ik, dat de man al twintig jaar werkte op de kartonfabriek bij ons in de gemeente, dat hij analfabeet was en dat hij de weg naar zijn familie in België eenmaal eerder had afgelegd, in de auto van een zoon (die teruggekeerd was naar Marokko).

?Maar hoe heet de plaats dan waar we moeten zijn??, vroeg ik en ik wees op een wegenkaart van België, die ik voor al mijn zekerheid in het zijvak van een portier had gestoken.
?M...? M...??, het was de enige letter, voor hem een klank, die hij wist te produceren.

Na Antwerpen verlieten we de snelweg en bij elk verkeersbord keek ik hulpeloos opzij.
?Daar?, wees hij, zonder nadenken, met zijn hand naar links of rechts wijzend.
Mijn gids keek nu oplettender naar het landschap, maar nog altijd kreeg ik duidelijke aanwijzingen.

We bereikten het dorp Moorsel, ergens in de buurt van Aalst. ?Goed!?, zei hij, ?M...!?
Straatnaam en huisnummer zou hij niet kunnen zeggen, maar wel wijzen.
En zo arriveerden we, na een rit van twee uur, voor het huis van de zuster van zijn vrouw.

Een tocht die hij, ik herhaal het feit, één keer eerder had gemaakt.

Stel dat ik zou emigreren naar Marokko en ik werd verplicht een inburgeringscursus te volgen - ik denk dat ik in grote problemen zou geraken.