Van André Hazes werd vaak gezegd: hij is beroemd geworden met zijn levensliederen, maar het liefst van alles zingt'ie blues en rock-'n-roll.
Ik geloof dat het waar is, want ik heb hem als blues- en rockzanger van nabij aan het werk gezien.

Op 16 en 17 mei 1983 werden in Theater Carré twee voorstellingen gegeven ten bate van Amnesty International.
Het programma, dat een week later ook op tv werd uitgezonden, heette Een Gebaar.
Freek de Jonge, Kees van Kooten en ik vormden een komisch trio, dat de nummers van een groot aantal artiesten aaneen speelde en zong. Van het Willem Breuker Kollektief, Fay Lovsky, Urbanus, Kamagurka, Joop Visser, tot het Werktheater en vele anderen.

We vroegen ook André Hazes. Die toonde zich eerst niet zo happig. 'Dat is mijn publiek niet, jongens, veel te keurig, die pikken mij niet', dacht hij.
Maar toen hij hoorde dat Doe Maar, Herman Brood en Wild Romance ook van de partij waren, klaarde hij op.
'Maar dan wil ik met Herman een blues zingen en met Wild Romance een rock-'n-roll-nummer.'

Zo gebeurde het en zijn optreden werd een groot succes. Aan het eind van de opname is goed te horen hoe het 'keurige' publiek in een afgeladen Carré uit zijn dak gaat.
Nat bezweet, maar zichtbaar gelukkig, kwam André van het toneel.

't Is mijn schuld
(een interpretatie door André Hazes en Herman Brood van Randy Newman's Guilty)

OK, ik heb gedronken
En te stoned om bij je langs te gaan.
Maar de kroeg ging dicht
En ik kon niet meer op mijn poten staan.

Een whisky bij ome Joop.
Een liter wodka van een vriend.
Ik zuip omdat ik te schijtig ben,
maar je zo verschrikkelijk graag wil zien.

OK, ik heb gedronken
Ik heb gedronken
En ik kan niet meer op mijn poten staan.

't Is mijn schuld
't Is mijn schuld
M'n sores en mijn pijn

Je weet hoe het gaat, poepie.
Ik krijg zo'n hekel aan mijzelf.
Je weet hoe het gaat, poepie.
Ik krijg zo'n hekel aan mijzelf.
En weet je wat het kost, honey.
Het kost me veel te veel drank, weet je
En heel veel poen.